domingo, 30 de diciembre de 2012

C2on0tras1tes2

Hoy, a día 30 de diciembre, hay algo que me impulsa a hacer lo que siempre hago en estas fechas: ante la llegada inminente del 2013, me siento ante el teclado del ordenador y me pongo a escribir lo más destacado de estos últimos 365 días.
No pretendo engañar a nadie: 2012 no ha sido, ni por asomo, el mejor año de mi vida, ni tan siquiera uno de los mejores. Pese al balance, puedo decir que ha sido un período de tiempo en el he aprendido muchas cosas y me he visto, por primera vez en mucho tiempo, cambiada a nivel físico y psicológico.
Quizás la palabra que mejor defina todo este oasis de experiencias y sensaciones sea la de "contrastes". Días de sombras mezclados con otros de luz. El blanco y el negro, el gris de la sonrisa que oculta la tristeza, el éxtasis de una carcajada espontánea y profesada con ganas. Los errores, los arrepentimientos, los suspiros. Las esperanzas puestas en algo que nunca llegó. Las consecuencias. La ilusión de empezar algo nuevo, las ganas de mejorar día a día. La soledad. La comodidad, la sensación de estar en el mejor lugar posible. La impotencia. Las luchas internas. Las noches sin dormir. Personas que aparecen en tu vida y la mejoran. Personas que desaparecen, otras que seguirán ese camino. Los celos. Soportar lo que creías insoportable. La distancia, el tiempo. Las noches de diversión. Los nervios...el miedo.
Es este cúmulo de emociones el que me ha hecho aprender de mis errores, aceptar que hay cosas que no dependen completamente de mí, que tengo que cambiar mi actitud ante determinadas situaciones. Es ahí cuando me paro, reflexiono, miro a mi alrededor y veo que estoy rodeada de, probablemente, las mejores personas que puedo tener en mi vida. Y esa es la luz que acaba con todas las sombras.
Lo que le pido al año nuevo es un poco más de luz que de sombra, seguridad, paz interior y energía positiva. Y ya es mucho pedir.

¡Feliz 2013!

jueves, 29 de noviembre de 2012

DECIDIR

España no está tranquila. Esa porción que acaricia Francia y es bañada por el mar Mediterráneo está gritando, y muy fuerte. Estoy hablando, obviamente, de Catalunya. Y es que, prácticamente, no se toca otro tema en los medios de comunicación españoles: el pueblo catalán es más soberanista que nunca, y gran prueba de ello es que ya se habla de España y de Catalunya como dos cosas completamente diferentes; dos naciones, dos pueblos.
En Madrid, que hasta hace poco aplicaban la técnica de "oídos sordos", están al tanto de todo. El punto de inflexión de todo esto fue, sin duda, la concurridísima manifestación del 11 de septiembre del presente año en la que, con motivo de la celebración de la Diada Nacional de Catalunya, millones de catalanes y catalanas salieron a las calles de Barcelona a reivindicar lo que su lema rezaba con voz firme y alta: "Catalunya, nou estat d'Europa". Las repercusiones de esta manifestación tuvieron su reflejo en el panorama nacional e internacional, copando portadas de los medios del otro lado del Atlántico.
Pero, como bien es sabido, toda acción tiene su reacción. Poco tardaron las organizaciones españolistas en salir a defender la unidad de España, a convocar manifestaciones varias e, incluso, algún que otro militar, a amenazar duramente al pueblo catalán. Pese a sus intentos, parece que este colectivo resulta ser una minoría al lado del bando soberanista.
Catalunya quiere, al grito de "Independència!" buscar un camino propio para cosechar su futuro, ahora sí, fuera de España. Y para conseguir este futuro, este "estado propio", la que debe hablar es la gente, a través de una consulta o de un referéndum. Un referéndum a nivel de Catalunya traería, según las últimas encuestas, un resultado favorable para la independencia, lo cual bastaría para que este proceso se llevase a cabo. Pero, ¿y a nivel del resto de España? Porque, sin ir más lejos, en las leyes españolas se recoge que, de hacerse tal referéndum en tierras catalanas, habría que realizar otro a nivel del territorio español, es decir, que el resto de comunidades autónomas puedan decidir si quieren que Catalunya abandone el país o no. Desde mi opinión personal, voy a permitirme el lujo de decir que esto último se trata de la mayor sandez que existe en el mundo. ¿Cómo va a decidir, por ejemplo, un leonés, si quiere que la otra punta de su país se independice, si a lo mejor no tiene noción de todo lo que está pasando allí, de sus gentes, ni sabe absolutamente nada de las repercusiones que puede tener para ellos ese proceso?
Es por ello que creo que, si algún día se hace ese referéndum a nivel nacional, la gente no se deje llevar por lo que sabe o lo que deje de saber, sino que reflexionen personalmente: cualquier persona que vea las noticias ve en el pueblo de Catalunya, no a lo mejor un deseo total de la población de independizarse, pero sí el deseo de preguntarle al pueblo lo que quiere de forma mayoritaria. Y, sinceramente, ni yo, ni cualquier persona que viva la realidad catalana somos nadie para negarles el derecho a DECIDIR sobre ellos mismos. Yo, si algún día se celebra tal consulta, votaré, sin tapujos, un SÍ. Porque en cuanto hay opresión, se acaba la libertad.


jueves, 30 de agosto de 2012

Satélite incansable

A Lúa é o satélite natural do planeta Terra e o quinto máis grande do sistema solar. Ten unha superficie de, aproximadamente, 38 millóns de quilómetros cadrados e experimenta, ao igual que o planeta que custodia, movementos de rotación e translación. É a responsable principal das mareas, xa que exerce sobre a Terra unha lixeira forza atractiva que provoca o movemento da masa de auga e, por conseguinte, a subida e baixada da mesma. As olas seguen o mesmo patrón.
A forza da gravidade lunar é de 1.62 N/Kg, moi inferior á que se experimenta no planeta Terra, de aproximadamente 9.8 N/Kg.  De aquí se di que se alguén vai á Lúa, verá como o seu peso diminúe considerablemente respecto ao que ten na Terra. Sen embargo, isto non quere decir que o suxeito adelgaza no satélite, senón que, simplemente, e sen variar o seu índice de masa corporal, vese atraído por unha forza menor.
Deixando os datos físicos aparte, a Lúa sempre provocou certas inquedanzas no ser humano. Unha delas é a suposta teoría que defende que provoca certo comportamento de maldade nas persoas, cando nos mostra toda a súa cara e luminosidade, é dicir, cando está chea. Esta condición alimentou lendas coma a do home lobo (un home normal e corrente que se transforma no animal cando hai lúa chea) ou, sen ir máis lonxe, a do asasino da novela Plenilunio, que comete sempre os homicidios baixo a luz intensa do astro.
A Lúa tarda o mesmo tempo en dar unha volta sobre si mesma que arredor da Terra, polo que estamos vendo sempre a mesma cara. Este efecto fixo que dende o noso planeta non se puidera ver a chamada "cara oculta da Lúa" ata 1959, ano no que unha sonda automática fotografou por primeira vez aquel lado descoñecido.
Fotografía da cara oculta da Lúa


Contos, poesía, novelas, cancións e moitas outras cousas máis adicaron algunha vez a súa temática á Lúa. Incluso Michael Jackson se acordou dela ao crear o famoso paso de baile coñecido como "Moonwalker", que emula as condicións gravitatorias do astro. A Lúa é un elemento bastante frecuente na literatura infantil, mesmo incluso se di que hai un galego por alí.
O recentemente falecido Neil Armstrong foi a primeira persoa que pisou a superficie lunar. O 20 de xullo de 1969, a nave Apolo 11 realizaba con éxito a súa aterraxe sobre o astro. Poucas persoas máis tiveron o privilexio de viaxar á Lúa, mais os expertos afirman que, a longo prazo, será factible que a xente de a pé poida subirse a unha nave dirección terreo lunar.




"Un pequeno paso para o home, pero un gran salto para a humanidade!"


Como último apuntamento, destacar que Google incluíu o satélite na súa aplicación "Google Earth". Alí, os internautas pode exploralo ao seu gusto.

martes, 28 de agosto de 2012

Anticipando

O Presidente da Xunta de Galicia saiu hoxe en rolda de prensa para anunciar que adianta as eleccións autonómicas ao día 21 de outubro de 2012, coincidindo coas do País Vasco. A noticia non fixo máis ca debuxar sorrisos e provocar suspiros de tranquilidade no goberno central de Madrid, pois a artimaña está, canto menos, moi ben pensada.
A xente está sentada nas súas casas, impasible ante o furacán que se lles vén enriba. Un rescate de dimensións inconmesurables aproxímase mentras os medios de comunicación se enchen a boca con palabras coma "rescate lixeiro" ou "condicións óptimas". Un, cada vez máis, van intento de calmar á poboación.
Avecíñase un ano moito peor ca o presente, máis recortes, menos prestacións, máis capital, menos persoas. Chegamos ao extremo no que xa non importa que alguén morra ás portas dun hospital polo feito de non ter papeis no Estado Español, no que miles de estudantes se ven asoballados polos estratosféricos prezos das matrículas universitarias e a retirada inminente das becas, no que, por primeira vez en moito tempo, funcionarios e funcionarias de todo o Estado se botan á rúa para dicir: "basta, estades chegando demasiado lonxe".
O Goberno sábeo, sabe que a poboación civil está queimada, e que iso pode ter repercusións directas para eles. Nun movemento estratéxico, as eleccións de Galicia pasan de ser en marzo de 2013, a outubro de 2012. Unha gran xogada do líder Feijóo que, sabedor das reaccións que vai ter sobre a xente un máis ca seguro rescate, realiza a maniobra perfecta para conservar (ou incluso aumentar) os votos. Se a isto lle sumamos a feira sen sentido que se está armando no Bloque Nacionalista Galego, no que os seus integrantes parece que se esqueceron do obxectivo común que todos eles compartían e decidiron escindirse en absurdos camiños, o resultado está máis que claro. E non fai falta ser un adiviño.


Eu non digo nada, pero dígoo todo: cando un gobernante adianta as eleccións para conservar votos, non quero nin saber a que se nos vén enriba en 2013. Algo que, ben sabedor é o noso Presidente diso, podería facerlle cambiar de opinión ao pobo respecto ao seu voto, ata agora, "máis ca claro".


martes, 17 de julio de 2012

"Tot just comença aquí"


De totes les coses que vaig fer sense pensar, d'aquelles que lis vaig donar mil i una voltes, de les que van aparèixer en el moment, de les que ja estaven planificades. De totes, em quedo amb una decisió que em va portar a viure un dels millors anys dels meus 19 d'existència. No va ser, de cap manera, perfecte, sempre va haver mals moments en els que el treball es feia interminable, els diners que es deixaven vivint a una gran ciutat no eren suficients, estar lluny de casa i, sense dubte el pitjor, aquell sentiment de saber que no estaves on realment hauries d'estar.
Els inicis mai són bons, i si començes a més de 1000 quilòmetres de la que va ser sempre la teva casa, amb la teva gent, els teus llocs, el teu aire, la cosa es posa pitjor. Saber viure sola, saber que no hi haurà ningú que et posi el plat a la taula, que quan arribis a casa no estaran ni papá ni mamá per a dir “no et preocupis, tot anirà bé”. En definitiva, començar de zero, però més independent que mai.
Tot i els obstacles, puc dir amb veu firme, que gràcies a l'innata capacitat que té l'ésser humà de seleccionar records, em quedo, preferentment, amb les bones coses: el sol sortint pels matins, les samarretes de màniga curta, el desconegut preguntant si tal tren passa per tal lloc, la femenina veu del metro recitant les parades, el badall de resignació davant el cafè dels matins, el cafè de les tardes, aquell olor d'un estiu que encara no havia mort del tot, l'anar i venir de la gent, els somriures, les paraules en català de la gent del carrer, el músic donant el concert a la vorera...una rutina que es va convertir en forma de vida.
Però, sense dubte, l'element més important que va contrarestar qualsevol tipus d'obstacle va ser la companyia: aquest grup de gent variada que no la trobaria ni en la més idílica de les situacions, va ser la que va posar a la meva vida moments inoblidables, nits de festa, tardes de classe, matins d'estudi i d'ulleres, nervis d'examen, llàgrimes d'alegria, llàgrimes de tristesa, reunions vàries, trens, metros, cotxes, avions, comiats, celebracions, bronques (poques eh!), moltes, moltes, moltes, moltes, moltíssimes RIALLES.. 
...i el més important: aquesta gent va aconseguir que una noia “morriñenta” com jo no volgués tornar a casa a final de curs.

GRÀCIES per tots els moments i per estar al meu costat quan més ho necessitava.


David - Ana - Carlos - Lia -Marina - Irene - Aroa - Iris

martes, 22 de mayo de 2012

1939

Parece ser que el Tribunal Superior de Justicia de Madrid ha autorizado, hace unos días, la manifestación que se llevará a cabo el día 25 de mayo por parte de la Falange Española y sus seguidores. Curiosamente, ese día se juega la final del torneo de la Copa del Rey entre el F.C. Barcelona y el Athletic Club de Bilbao, que ha sido punto clave en la decisión de realizar tal evento.
Como ya es costumbre, cada vez que dos equipos pertenecientes a las Comunidades más revolucionarias en el ámbito nacionalista (Euskadi y Catalunya, en este caso) participan en una final de este tipo, aficionados de ambos bandos comienzan a entonar una sinfonía de abucheos y silbidos cuando el monarca hace acto de presencia, o cuando suena el himno nacional. Estos gestos hacia el país y hacia la bandera están considerados "separatistas" y "anticonstitucionales" por el Código Penal.
Pero, ¿acaso no es anticonstitucional permitir que un partido como la Falange, con su ideología retrógrada y totalitaria, que ha representado la época más negra de España, la dictadura, el hambre; pueda, no sólo manifestarse, sino incluso estar legalizado? Obviamente existe una libertad de expresión que permite la manifestación de partidos políticos y exhibiciones de banderas de toda ideología, pero desde mi opinión, considero una falta de respeto cualquier símbolo, partido o elemento que reivindique la dictadura de Franco. Una dictadura en la que se perseguía a la gente que pensaba diferente (no dista mucho de la situación actual), la información estaba censurada en su gran parte, homosexuales y gente de izquierdas estaban considerados "terroristas" y había, prácticamente, imposibilidad de ascender en la pirámide social.
¿Es correcto, entonces, que el actual Gobierno autorice una manifestación de tal índole? ¿Es necesario sacar los símbolos franquistas a la calle para reivindicar una "unidad" que sólo apoyan los de su condición? Yo creo que no. Y no se ha de hurgar en heridas que aún no han acabado (ni acabarán) de cicatrizar.



El Gobierno actual prohíbe manifestarse a los ciudadanos más de 5 horas (15M). A los nacionalistas, por tendencias anticonstitucionales. A la Falange, símbolo vivo de la Dictadura y la ultraderecha del país, vía libre. ¿Y eso no es anticonstitucional?

miércoles, 4 de abril de 2012

Made in Galiza

"...Así pasaron os anos e cóntase que naquel país aínda hai xente que segue tendo medo do ladrón de palabras. E hai quen di que ás veces o ladrón segue aparecendo nunha parada de bus ou nunha floristería ou nunha escola cunha bolsa e un coitelo e un sorriso cun dente de ouro." (O ladrón de palabras)


"Entrou na cafetería, prendeuse naqueles ollos, asombrouse e soubo que atopara algo...Fixo uf e comezou a..., mirouna outra vez e comezou a amala, a querela, pensou, e sentou á mesa máis achegada á cafeteira e sentiu..., uf, que comezaba a... [...]
Ao día seguinte entrou á mesma hora e ela seguía alí e sentiu que, uf, que a quería, en serio, pensou." (UF)


"Manhá nunca estaba aquí e agora. O día que Manhá morreu, a xente deixou de vivir no pasado" (A muller que vivía no futuro)


"El primer paso que debería dar la persona que pretenda empezar a hablar gallego es sacarse una fotografía tamaño carné para tener un recuerdo de cómo era antes de saber hablar gallego. [...]
Chegou a hora de comparar a antiga foto carné coa nosa imaxe actual nun espello e comprobar que todo segue no mesmo sitio. Os cambios son imperceptíbeis, e calquera transformación inesperada só pode ter como explicación o paso do tempo ou calquera outra incidencia allea á lingua galega." (Instrucciones para empezar a hablar gallego)


"...Resulta que hoxe non deixo de mirarme a lingua. Aaaaaaaaaa. Porque estou preocupada. Porque no autobús escoitei a unha señora dicíndolle a outra algo así como que O problema máis grande é que os nenos están perdendo a lingua. Dixo iso: Os nenos están perdendo a lingua. Que eu estaba ao seu lado e escoiteina ben. E a outra señora dixo Ahá, con cara de preocupada." (Nin en soños vou perder a miña lingua)




"O home que se quería quitar a vida por amor saíu da casa cun adival e unha banqueta e comezou a camiñar buscando unha árbore onde deixar en paz dunha vez a morte." (O home aforcado)



"Era unha lingua tan extremadamente difícil que mesmo había xente que, dada a dificultade e a frustración, acababa emigrando para outros países onde aprender a lingua non fose un problema." (A lingua máis difícil)


"Lingua galega. Propiedades: É un composto de orixe secular, da familia lingüística galego-portuguesa, derivada do latín. Ao ser humano as linguas resólvenlle as funcións comunicativas elementais. A lingua galega, ademais desa función básica, desenvolve a función de identificar culturalmente a comunidade social denominada cientificamente como Galiza." (Lingua galega)


"...non se trata de saber por que, senón de recordar que un día descubrín que non podía seguir vivindo sen estar contigo.
Era coma se te vise en todas partes e ao mesmo tempo estabas tan lonxe... E iso que sempre estiveches aí, realmente, ao alcance da man, como esperándome. [...]
Nin sequera podo imaxinar como tería sido eu se non decidise que ti formarías parte da miña vida. Tampouco se trata de se tería sido mellor ou peor, senón de que sería sinxelamente diferente e é precisamente iso o que me resulta difícil imaxinar: vivir sen ti. [...]
Quería reflexionar un pouco sobre todo isto e recordar que decidir vivir contigo foi unha das mellores eleccións da miña vida.
Quería dicircho sinceramente: cambiaches a miña vida e déboche tantas cousas...
Quería dicirche Grazas.
E quería dicirche que estou contigo, miña lingua" (Estou contigo)