Choiva incesante...

...e, encerrada nesta gaiola de cemento da cidade condal, comezo a pensar de novo. Miles de recordos asoballan a miña mente cando intento pensar, sempre os mesmos, sempre os de sempre. A auga segue caendo e o frío aparece paulatinamente entre os recunchos, entre as paredes do ser, para deixar constancia de que está aquí, de que chegou, de que a tormenta só acaba de comezar.

Divago nunha realidade de luces e sombras, buscando sempre a parte máis esclarecedora, a que me permita sacar unha conclusión de tódalas cousas que vivo e experimento cada día. Pero nesta busca sempre me atopo con algo escuro, algo que impide que continúe, algo que quedou no pasado e no presente para esperar que sexa resolto. Hai algo que non me deixa estar completamente tranquila, e canto máis profundizo nese algo, menos respostas atopo: canto máis sei, menos comprendo. E chove...

Na variedade está o gusto: reivindicación da pluralidade de linguas dende terras catalanas.

Ai, golosiños, a que vos gustan moito os xelados de sabores? É algo raro que abra esta entrada así, pero...o de chocolate, ai o de chocolate! E logo o de fresa? Ese si que sabe. Tamén me gusta moito o de nata, o de vainilla e, por que non? Os de varios sabores ao mesmo tempo! Ñam, ñam...

Tamén sei que vos gustan as series de televisión, dende os debuxos animados (son fanática dos Simpson) pasando polas series-comedia (como Big Bang Theory) e outras máis de adultos coma True Blood.

Agora...imaxinade un mundo cruel (máis aínda) no que só existise un único sabor de xelado, unha única serie de televisión...que horrible, non? E que aburrido! Que pouco efectivo para a humanidade! Ben, e alguén se parou a pensar que algo análogo pasaría se só houbese unha única lingua? Boh, pois vaia aburrimento, xa non existirían os tan curiosos trazos chineses ou a elegancia do francés, a melodiosidade do italiano...Nada, nada, nada, un mundo así sería demasiado insoportable, na variedade está o gusto! Na dos xelados, na das series e...na das linguas.

Que levante a man quen algunha vez quixo aprender algún outro idioma! Caaaaramba, vexo bastantes! Vaia! E se só houbera unha única lingua? Iso non sería factible, porque só se podería falar, escribir e ler esa lingua. Que mal, non? Seríamos todas as persoas do mundo exactamente iguais, porque a lingua é, a fin de contas, o veículo de expresión de cada un de nós, do que sentimos, do que pensamos e, por consecuencia, da nosa humanidade. Pois ben, ti! Ti, que queres aprender italiano, alemán ou chinés: a que agora defendes a morte que estas linguas sigan existindo? Pois defendamos tamén o que temos nas nosas mans. (...)

Camina

Y, entonces, aquellos que obraron sin razón, sin criterio, sin norma; se llevarán las manos a la cabeza por el error cometido, mientras los demás intentamos mirar hacia delante echando tierra a aquel antiguo recuerdo, antaño dolor, que ahora se disipa en el tiempo.

Decidir

La distancia me hace ver cuán cerca estáis de mi corazón.

Trátase de...

...non mirar atrás para non atopar imaxes borrosas. Cando tempo e distancia se fusionan, o máis alto muro divide os teus recordos, facéndoos lonxanos; engano difuso da mente que busca unha saída vital desta realidade aínda sen asimilar.

Please, don't stop the LIFE

"En que clase de xogo estamos?", te preguntarás ti, que chegaches ao extremo de non entender nada do que che ocorre. Pois esa é precisamente a palabra a que define este labirinto por veces incomprensible, a que define a vida. E eu penso: non é esta realidade, a que vivimos día a día, semellante a un taboleiro de xogo? Cunhas fichas, que somos nós, unhas casillas, que marcan cada experiencia que vivimos e, sobre todo, uns dados, fidedignos representantes do azar. Os que marcan os nosos pasos, sexan avances ou retrocesos.

A diferencia dun taboleiro dun xogo convencional, este non trae manual de instrucións. Tampouco existen unhas normas que digan como se hai que mover nel. Son as decisións das "fichas" e o movemento dos dados os que deciden cada casilla.

Como bo xogo, sempre hai uns gañadores e uns... perdedores non, que soa moi dramático. "Non-gañadores", mellor. E, con eles, diferentes formas de afrontar a victoria e a derrota, respectivamente. Sobre isto tampouco se escribiu nada, pero sempre se poden dar consellos ao respecto. A experiencia dime (e iso que eu xogo a nivel de principiante) que un gañador nato forxouse a base de moitas derrotas. Un bo gañador é bo porque soubo perder no seu momento. Se ti, que estás lendo isto, te sintes vencido pola circunstancia, pero tes coñecemento das causas polas que así te sintes e sabes o que tes que facer para superar ese bache, adiante. Obrar con razón é o mellor que se pode facer. Saber perder é imprescindible, coñecer a derrota, enfrontarse con ela cara a cara e sucumbir. Só así apreciarás o dulce sabor da victoria, disfrutarala ao 100 %.

Con isto quero dicir que pode que haxa malas casillas neste xogo, pode que pareza que saír delas é misión imposible. Pero tarde ou cedo, ben por actitude da ficha ou por vontade dos dados, chegamos ao que queremos. Ou polo menos a algo no que nos sentimos ben. Se a fin de contas o importante non é o final do xogo (que todos coñecemos), senón o camiño que nos leva ata el.

Pasión

Dicen que todos nacemos con una vocación especial por algo. La indiferencia puede manifestarse repetidas veces, pero, al final, acaba brotando nuestra vena más apasionada. Aquella que dicta qué es lo que produce locura y fervor en nosotros, lo que nos consigue sacar una sonrisa, o más fácil: lo que amamos.

No quiero que confundáis vocación con amor. O sí, en toda vocación hay amor por algo. Lo que quiero decir es que, en el caso de amar a una persona (que nos puede producir locura y fervor, sacarnos una sonrisa, amarla con todas nuestras fuerzas) no hablamos de vocación, sino de amor puro. Pero eso ya es otro tema.

La vocación está relacionada con la dedicación. Tener vocación por algo es sentir que se ha nacido, indudablemente, para hacer una determinada cosa. Un futbolista de un equipo de categorías inferiores puede saber que no aspirará a mucho más de donde está, que no será una superestrella del fútbol, ni saldrá en la portada del Marca, ni jugará una final de la Champions League. Pero el simple hecho de practicar el deporte que más le gusta, aquel para el que ha nacido, le produce la máxima satisfacción que puede alcanzar el ser humano: la de sentirse realizado.

Hacer o dedicarse a algo que no se corresponde con vuestra auténtica y verdadera vocación puede resultar frustrante. He de decir que en este apartado de mi exposición tendría bastante de lo que hablar, pues la experiencia propia es un vivo ejemplo de esto. Pero no me voy a poner aquí a contar mi vida...

Mi consejo es que, si queréis algo con todas vuestras fuerzas, luchéis como nunca por conseguirlo. Si es lo que realmente amáis, adelante. No hay vocación sin amor. Intentad que vuestra vida consista en hacer lo que amáis. Y si en todo caso no lo conseguís, tratad de amar lo que hacéis.

Sombreiro de copa

De súpeto, un mago irrompeu no escenario, no medio dun silencio sepulcral e unha escuridade rota pola luz do foco principal, que o iluminaba a el. O individuo ía vestido cuns pantalóns negros, chaqué e un alto sombreiro de copa. Os seus torpes andares delataban patosidade, mais a súa mirada transmitía unha confianza case irreal. Quitou o sombreiro lentamente e puxo a parte oca mirando cara arriba. Pechou os ollos, inspirou profundamente e CHAC! Chiscou os dedos, meteu a man no sombreiro e sacou unha rosa. Segundos despois, a flor era consumida por un lume invocado polo mago, ante os atónitos espectadores que emitían xestos e sons de asombro.

Un neno duns 7 anos miraba a aquel ser sobrenatural obrar aqueles actos tan marabillosos. O meniño non pasou desapercibido para o mago, que non dubidou en baixar do escenario e achegarse a el. O pequeno asustouse, mais no fondo non desconfiaba daquel señor. O mago agochouse para estar á mesma altura, púxollle a man no ombro e díxolle: Se cres na maxia, a maxia existirá. Vivirás miles de instantes máxicos que te deixarán sen alento, que che roubarán un sorriso, que che farán preguntarte se todo é real neste mundo. E, con aquelas verbas, o mago desapareceu tras unha nube espectral de fume.

John chegou á casa e meteuse na habitación. Pousou o sombreiro de copa na cama e quitou o chaqué, sentíase algo ridículo vestido desa forma a esas horas. Foi ao baño, lavou a cara e topouse coa súa imaxe reflexada no espello, que lle devolvía a mirada. Unha mirada triste, vacía. Ao día seguinte comezaba outra vez a monótona rutina da súa vida. Tirouse na cama e pechou os ollos, unha vez máis, para perderse na infinitude, para xogar coas sombras do subconsciente e para olvidar aquela vida apagada, sen cor, sen maxia.

Chama viva

Todos nós temos dentro unha chama de lume que arde intensamente dende que nacemos. É a que nos permite vivir, a que nos fai ser quen somos. A vida pónnos a proba con desafíos e circunstancias que tambalean esa chama, que a ocultan, facéndonos pensar que xa non está viva; á vez que nos regala momentos inolvidables que a intensifican e a fan vibrar melodiosamente.

O curioso desta chama é que, pase o que pase, non se apaga. Un día pode ser negra de tristeza e tornar vermello paixón, ou azul de liberdade. Mais segue ardendo. Unha persoa completamente desgraciada terá a súa chama con cicatrices e malferida, pero arde igualmente con forza.

Cada sorriso, cada mirada, cada lágrima, cada fracaso, cada palabra, cada bico, cada vivencia; todo forma parte desa chama. E non hai nada que consiga apagala. Se pensas que desapareceu, dille ao mundo que estás aquí, faite oír, vive. Arderá coma nunca.

Robots

Levántanse polas mañás e déitanse á noite. Respiran, comen, beben. Observan, pero o observado resúltalles indiferente. Saben falar, mais só din o imprescindible. Non interveñen, escoitan, pero non se interesan. E mil cousas máis.

Entón, estes seres pensan? Claro. Son seres humanos (contradigo o título da entrada, si), con isto é suficiente para argumentar a miña afirmación, que hoxe non estou para darlle voltas ao asunto de si pensamento é sinónimo de humanidade. Vamos supoñer que si.

Teño que dicir que para min a palabra pensar conleva, non só formar imaxes do que nos rodea na nosa mente, senón reflexionar sobre elas. Se alguén ten que coller o libro de Bioloxía ( o meu subconsciente tira sempre pola Ciencia) e estudar 4 temas, está pensando en que ten que facelo. Sen embargo, a acción culmina cando o suxeito se pregunta por que ten que facer iso e non, por exemplo, tira-lo libro pola ventá ou ignoralo. Podería encontrar moitos motivos e respostas á pregunta hipoteticamente feita neste caso "Por que teño que estudar isto?": a proximidade dun exame, a abundancia de tempo, para aprobar...Aí está! Isto é pensar.

É evidente que tod@s posuímos esa capacidade, por algo somos os chamados animais racionais. O pensamento é unha vantaxe, somos o escalafón máis alto da evolución, con isto dise todo.

Pero eu vexo un problema. Gordo, ademais. A verdade é que non existe ser humano no mundo que non sexa capaz de pensar. Ninguén pode atreverse a cuestionar iso. A tara que existe non reside na capacidade, senón no feito de non saber usar a razón, que é o que fai posible o pensamento.

Non saber pensar. Desgraciadamente, neste mundo existen persoas que o cumpren. De verdade que con isto non quero dicir que sexan uns inconscientes, senón que, na metade das cousas que fan, non reflexionan cando si deberían facelo. Por iso o título, robots. Son seres cuxas vidas son pensadas polos demais, non teñen capacidade de facelo por eles mesmos. E isto pode explicar moitas cousas, como, por exemplo, a falta de personalidade ou a tendencia dalgunhas destas persoas a copiar a vida dos demais por non seren capaces de construír a súa a partir deles mesmos. Do que pensan cando senten, ven, observan ou transmiten.

Todo isto vén a conto de que hoxe acordeime da xa máis que coñecida manifestación do 15M, na que un cartel rezaba algo así como "Somos unha xeración que pensa". E logo que pasa, que o resto non? Claro que si, reitero que somos seres humanos. Pero estou ao 100 % segura de que o/a que escribiu iso referíase claramente ao concepto de pensar que espuxen nas anteriores liñas. Pensar conleva reflexionar. Neste contexto, pensar conleva observar e reflexionar: observar a situación do país, reflexionar sobre ela e tentar amañala. Isto é pensar.

Por iso me resulta tan triste que moita xente, ben por indiferenza, por educación recibida ou polo que sexa, non saiba ou non queira reflexionar sobre o mundo que a rodea. Co fácil que é preguntarse por que? para darlle algo máis (só algo) de sentido a este xogo chamado vida.

Non sei se se comparte a miña opinión, pero estou convencida de que isto de saber pensar tamén está ligado ao amor propio e ao orgullo dunha persoa. Poñamos por caso que alguén ten algo (que vivan os indefinidos!). A ese alguén quítaselle, sen razón aparente, ese algo. A ese alguén non lle parece ben, e:

Opción 1. Loita por recuperar ese algo. Non sabe se o conseguirá, pero por confianza e forzas que non falte o intento. Este suxeito acaba de pensar no estrito sentido da palabra. Trala reflexión, e tras descubrir que detrás de todo iso non hai unha razón aparente (cométese unha inxustiza), decide loitar e recuperar o que é seu. Esta persoa, ademais, ten amor propio e reivindícase.

Opción 2. Dóelle perder ese algo, mais en parte séntese indiferente. Chega á conclusión de que lle dá igual perdelo, total, non merece a pena, o feito feito está. Este suxeito non sabe pensar porque non reflexiona sobre o que realmente lle convén, e opta con tragar co que hai. Así non se pode loitar por combater unha inxustiza.

Aquí espoño o meu exemplo xenérico do que supón o feito de saber pensar na nosa sociedade. Por iso me gustaría incitar a todas as persoas que, se se senten identificados co exemplo número dous, traten de cambialo inmediatamente. Tanto no ámbito do día a día coma, por exemplo, no da política. Sexamos verdadeiramente racionales. Recordade que hai moita xente neste mundo (de sobra cabe dicir que os políticos o fan) que se aproveita de que, en xeral, o ser humano non SABE pensar. E crédeme, de ser así, farán con nós o que queiran en tódolos ámbitos. Agora e sempre.

Erre que erre

Continúa a miña protesta contra o gran traballo feito pola CiUG este ano. Teño que dicir que, ao principio, pensaba que eu era unha máis d@s alumn@s que tiveron mala sorte na Selectividade, unha posibilidade que é totalmente factible. Sen embargo, hai algo que non me cadra. Cada día me atopo con máis persoas que están na mesma situación ca min: un bacharelato moi bo, unha carreira como obxectivo, unhas expectativas, unha decepción e unha causa común: as PAU.

Nunca me gustou iso de protestar contra algo co que non se pode loitar, mais a situación que estou vendo faime pensar que somos un colectivo (amplo, ademais) claramente perxudicado por este sistema.

Poden correr ríos de tinta, pódense facer eventos polas redes sociais, berrar aos 4 ventos a inxustiza cometida, pero eu, hoxe por hoxe, penso que calquera destas protestas non vai ter ningunha alteración a nivel práctico.

O feito, feito está. Que somos nós @s perxudicad@s? Sen dúbida ningunha, nós temos que pagalo todo, e que nos custa?: uns cantos que non entran na carreira que sempre quixeron facer, outros que se ven obrigados a "emigrar" a outras comunidades para poder facela (que non todo o mundo está de acordo, ademais, se falamos dunha cidade máis ou menos grande os gastos increméntanse) e outro sector que entra nunha encrucillada difícil na que ten que decidir entre opcións coma tomarse un ano sabático ou meterse a ciclos ou semellantes.

Prematrículas, listas de admitidos, listas de espera...e mil papeis máis temos que arranxar neste verán de locura. Fácil para @ que xa conseguiu o que quería. Pero para os demais...

Porque, indo máis lonxe, plantéxasenos unha dúbida importante: que é o que eu quero realmente? Quero facer unha carreira? Cal é a que máis me gusta? Estaría dispost@ a irme lonxe para facela ou en cambio prefiro outra que me atrae menos para non pasar excesivamente lonxe o primeiro ano? Eu sei o que quero. Quero que a CiUG e os seus membros se dean de conta da pifia que meteron este curso, para que non se repita nos posteriores. Poden xogar co que queiran, pero nin se lles ocorra facelo co noso futuro.

Chances

Síntome totalmente decepcionada polo denigrante sistema educativo do que "goza" o noso país.Onte saíron as notas das PAU, boas e malas, pero nunca chove a gusto de ninguén.
Persoalmente non sei se vou entrar na carreira que máis me gusta, pero esa non é a maior das preocupacións.
Sorprendeume negativamente o corrupto e manipulado que está este sistema, no que o bacharelato é unha mafia na que se trafica e negocia polas notas e as PAU un circo no que unha panda de paiasos van dicirche se vales ou non para estudar unha carreira.
Soa algo extremista, pero despois de ter pasado por todo isto podo dicir que aquela seriedade e formalidade coa que se trataban asuntos relacionados con este tema, desmoronouse dando lugar a unha visión completamente distorsionada dunha realidade na que a inxustiza cobra un papel fundamental.
O que eu propoño, como boa revolucionaria que son (cando me apetece, iso si), é un cambio. Ou varios, a poder ser:

- O Bacharelato. Aumentar a súa duración, eu optaría por facelo en tres anos. NUNCA reducir contidos, todo coñecemento é pouco, pero si saber repartilos. Con isto conseguiriamos alumn@s menos estresados (máis que nada por non estar pendente de si vai dar tempo ou non a acabar), máis preparados e moito máis competentes, pois a asimilación dos coñecementos sería case total ou total. É clave dispoñer de tempo de impartilos con calma. Reforzaríanse os obxectivos que ten a educación: saber, aprender e madurar.

-As PAU. Aquí e onde me vou desafogar largamente. Podería soltar unha serie de 500 improperios que simbolicen a miña indignación respecto a este punto, pero como corresponde a unha crítica formal e ben feita, opto por non recurrir a eses métodos.
Tamén chamada "Selectividade" (porque selecciona, claro. Non me gusta nada a palabra "seleccionar". Implica "descartar". É unha palabra fea.), consiste nunha serie de exames realizados a contrarreloxo en tres días, nos que te examinan de todo o que se deu en segundo de Bacharelato. Dan a escoller entre certas asignaturas, como por exemplo entre Historia de España ou Historiada Filosofía. As da fase específica tamén se poden elixir ao gusto do consumidor.
Hoxe en día, as PAU teñen un peso dun 40 % sobrea media total. É un sistema xusto, non se poden equiparar dous anos de traballo con tres días de exames. Xusto, xusto...é realmente xusto? Falamos de xustiza cando falamos das PAU? Ou máis ben de INxustiza? É xusto que un alumno que non abriu un libro para preparar o selectivo leve máis nota ca un que si o fixo? É xusto que o alumno perxudicado non poida cursar os estudos desexados, mentres que o outro, por un golpe de sorte, si pode? NON debemos permitir que algo tan sumamente incontrolable como o azar interveña con tanta magnitude en algo tan serio e tan decisivo como é o noso futuro.
Por isto propoño que o peso das PAU na media xeral se reduza ao 30 %. Non podemos arriscar o traballo de dous anos en tres días de forma tan radical.
Outro punto que me gustaría destacar é a falta de organización que existe nestas probas. Datos erróneos en exames, exercicios de dificultade desorbitada e non correspondida co temario de segundo, correccións que tiran para abaixo...
Pero bueno, o sistema foi sempre así, e dubido bastante que o cambien. Saímos moitas persoas perxudicadas, pero mentras haxa outro bando beneficiado, a cousa vai seguir tal e como foi sempre.

E o peor está por vir. Todo este sistema perxudícanos no sentido de que, ademais de non darnos oportunidades, quítannos as escasas que temos. Que imos facer, entón, se nos privan desta forma de poder estudar o que queremos? Marchar a outro sitio. Non queda outra. Con 17-18 anos entramos nunha encrucillada na que temos que decidir se realmente merece a pena loitar polo que desexamos e ata que punto estamos dispostos a chegar para conseguilo.

Moita xente da miña idade (na que, probablemente, me inclúa) vai ter que ir lonxe estudar o curso que vén. Ademais da dificultade que supón sempre adaptarse a un sitio diferente ao que se está acostumad@, os gastos son máis ca notorios: o lugar onde vivir, a matrícula, os recursos; supoñen altos prezos, sobre todo cando a cidade de destino é máis ou menos destacada.

Se nos privan do que queremos e polo cal loitamos, entón esta é a solución. Eu e moita xente máis témolo ben claro: se non é aquí, será noutro sitio.

De todas formas non sei para que escribo todo isto, creo que din por aí que a vida non é un camiño de rosas e que pode ser de todo menos xusta. Non sei. Quero pensar que existen cousas remediables, e esta é unha delas. Quizais sexa hora de comezar a reflexionar.

Ademais é que...nunca me gustou iso de quedar calada se teño algo que dicir.

Si no podemos soñar, no os dejaremos dormir (Cartel de manifestación indignad@s)

Fin.

Incriblemente chegou o día que todos esperábamos, chegou o final de segundo de bac. A verdade é que pensaba que ía estar eufórica, celebrando por todo o alto que este duro curso remata, pero agora mesmo só teño ganas de pensar e descansar. A loita non acabou aquí de ningunha maneira, queda aínda o selectivo, pero levarase a cousa de forma moito máis pausada: seremos nós os que marquemos o ritmo e o relax nótase.

Hoxe non acaba só un curso, senón toda unha etapa: son xa seis anos os que levo no instituto e, agora que isto se acaba, boto a vista atrás e vexo que todo pasou demasiado rápido. Recordo con especial tenrura o primeiro día que pasei entre aquelas paredes, un peculiar día, anecdótico coma o que máis. Daquela era unha nena de tan só 12 anos que acababa de deixar o colexio para meterse naquela xungla de rapaces e rapazas "maiores".

Foron seis anos tan iguais e tan diferentes! Durante esta etapa vivín toda clase de momentos, coñecín a todo tipo de persoas (algunhas marabillosas, outras simplemente pasaron desapercibidas) e, sobre todo, fíxenme maior. E teño que dicir que especialmente me marcou este curso, pois notei que entre a Ana de setembro e a Ana de agora hai un abismo de diferenza impresionante, algo que xamais pensei que ía ocorrer. A forma de ver os problemas, de solucionalos, de ver a vida en xeral; todo, todo cambiou para min.

Como corresponde a todo momento decisivo da vida, este ano tiven que darme conta das persoas coas que se pode contar e coas que non. É algo duro que hai que atravesar, pero a medida que foron pasando os anos, unha foi descubrindo a verdadeira forma de ser dalgunhas persoas. E reitero que as hai marabillosas, ás cales lles debo case que a vida, pero sempre ten que haber excepcións que confirmen a regra. Serán cousas da selección natural de Darwin.

Podería pasarme aquí un ano enteiro escribindo tódalas emocións, momentos inolvidables, etc; que pasei este curso. Sen embargo, limítome ao xenérico ámbito dos gustos e fago aquí unha clasificación cuantitativa daquelo que me gustou deste ano e das cousas que quizais non tanto:

O QUE ME GUSTOU:

• A comprensión recibida, en todo momento, polos profesores do centro (sempre con excepcións, non todo ía ser perfecto), que souberon poñerse no noso lugar no bo e no malo. Destaco tamén o descenso paulatino da frialdade característica da relación profesor-alumno. Chegáronse a ver como compañeiros, mostrándose moi próximos a nós e sempre dispostos a axudar.

• Somos unha piña. É incrible o compañeirismo que se desprendeu neste curso, a situación na que estabamos facíanos colaborar uns cos outros e se alguén necesitaba algo, xa estaba alí media clase para resolvelo. Conseguimos, en parte, eliminar as posibles diferenzas que puidera haber entre nós. Era como si, indirectamente, soubéramos que isto ía ser difícil e que íamos ter que precisar uns dos outros máis que nunca. Este xogo deixou de ser de nenos.

• Aprezar os pequenos detalles. Cando a situación xa non se podía soster (exames, traballos, madrugóns...) era típico valorar cousas tan aparentemente ínfimas coma unha viaxe en bus, unha ducha ou unha comida cos pais: realmente aprendín a darlles importancia a eses momentos nos que conseguía desconectar un pouco daquel abafante mundo.

• Sorrisos, miradas cómplices...daba igual que tiveramos 3 exames nun día: se alguén soltaba unha burrada, 30 segundos de risa non nolos quitaba ninguén.

• Afianzar amizades. Gustoume moito ter collido tanta confianza con algunhas persoas coas que o ano pasado apenas me trataba. A nivel persoal é moi gratificante.

• Houbo en novembro un día no que eu non estaba no meu mellor momento. En segundos tiña a toda a clase dándome ánimos. Un xesto impresionante.

• O intercambio con Italia. Visitar Milán foi unha das mellores experiencias e convivir cositalian@s fíxonos ver que non hai tantas diferenzas entre todos nós a pesar da distancia.

• Ante todo, optimismo. Sorprendinme a min mesma en situacións nas que estiven por tirar a toalla. Algo desesperada, sobre todo ó principio e, sen embargo, había algo dentro de min que me dicía que continuara, que había que intentalo ata o final.

• Erros, erros e máis erros, e aprender deles, e seguir. Outra non quedaba. Perseverancia.

• 18 cumpleaños. Agradézolle aos meus amig@s todo o que fixeron por que ese día fose o mellor de todos, destacando polo seu colorido de entre todos os demais grises.

O QUE NON ME GUSTOU:

• Os piques, discusións e enfados innecesarios que xurdiron a partir das notas e dos exames. Entre nós sempre houbo bo feeling, pero ás veces chocabamos.

• Deitarse ás doce, levantarse ás cinco. Unha tortura que parecía non ter fin e que facía que nas clases os párpados me caeran sós.

• Non eran os exames, nin a cantidade de materia, nin a dificultade: era esa frustración que se sente cando te encontras cunha malísima nota despois de ter estudado moito. Pasoume a min e pasounos a todos. E o peor non era iso, non, o peor era seguir cara diante e olvidarse de todo, cousa fina.

• Pasarme as vacacións de Nadal estudando. Foron bonitas, si señor.

• Rutina: sabes que estás nela cando ves certo grado de mecanización nos teus días. Eu chegueime a sentir un auténtico robot.

• Chegar á casa e...estudar. Comer, e despois diso, estudar. Estudar e, despois diso, estudar.

• Non ter tempo para ler un triste libro porque tes que ler 5782965827652 que che mandan na clase. Nin para ver películas! En total perdinme 5 estrenos de cine por culpa dos exames. Películas que quería ver na gran pantalla e que agora terei que facer vía online e pola escurridiza pantalla do portátil.

Se teño que escoller unha palabra, esa será GRACIAS, pois o que aprendín nestes 6 anos serviume para dar un gran paso e crecer un pouco máis a nivel académico, pero, sobre todo, a nivel persoal.

Din que se unha etapa acaba, outra nova comeza. Tamén din que a que vén será a mellor das nosas vidas.

Indígnate.

Se non o vexo, non o creo. Incriblemente, miles de persoas están agora mesmo na calle, chova ou neve, para reivindicar os seus dereitos, para que este sistema corrupto non prosiga o seu camiño da perdición. O curioso é que non houbo ningunha convocatoria, nin publicidade oficial, nin nada: a xente que viu a escasa promoción por Internet que tivo o xa famoso 15M decidiu que era hora de poñer fin a esta pifia de sistema e saír á rúa a queixarse de verdade, sen deixalo todo só no pensamento.
Gústame moito ver a tanta xente nova involucrada. Somos nós realmente quen temos o futuro do país, e se nós non protestamos, quen o vai facer? A resposta a este evento está sendo abrumadora, cada vez son máis os recunchos do país nos que se fan as coñecidas como "acampadas". Un xesto grandioso. Parece ser que a "revolution" está chegando a Italia...
É, sen dúbida algunha, un acontencemento importantísimo na historia da democracia. Se o tempo mo permitise, estaría aí con toda esa xente para recordarlles aos políticos que somos persoas, non mercadorías. Con estas verbas mando ánimos a tod@s @s que están aí fóra, poderemos, somos moitos e somos fortes!
E o que máis me gracia me fai de todo isto son os argumentos que buscan uns partidos e outros para xustificar a revolución. Non poden facer nada, sen apoios non hai votos. Sen votos non hai poder!





Moitos ánimos, estamos construíndo algo histórico.




"It has been said that democracy is the worst form of government except all the others that have been tried" (W. Churchill)

Hoxe, pola lingua

Lois Pereiro foi alguén especial, as súas obras teñen algo que ata aos máis novos (incluso co noso pasotismo crecente) encandila. Unha auténtica estrela de rock das Letras, un mito: viviu rápido, morreu novo. Unha persoa que, coñecedora do seu inmintente final, escribiu versos cun estilismo e unha carga sentimental impresionantes.
Incriblemente, atopei un oco para poñer esto ao día, xa ía sendo hora.

Somentes
intentaba conseguir
deixar na terra
algo de min que sobrevivise
sabendo que debería ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio.



"-Quero café, quero te...quero te.
Ela mirouno aos ollos e dixo: "eu tamén" " (De Made in Galiza)

Cogito ergo sum

Moitas son as persoas que coñecen a frase Penso, logo existo, coas súas correspondentes variantes (Je pense, donc je suis) e a versión orixinal latina (Cogito ergo sum). Sen embargo, poucas son as que entenden o complexo concepto que encerran estas simples palabras.
A súa expresión latina provén doutra máis longa, que é Dubita ergo cogito, cogito ergo sum, que quere dicirDubido, logo penso; penso, logo existo, pero a dúbida metódica cartesiana xa é outro cantar.
René Descartes, de orixe francés, pertence á corrente dos "racionalistas", que son aqueles filósofos que cren, basicamente, na razón por encima de todo. René foi o autor, entre outras cousas, do Cogito ergo sum.
Penso, logo existo. Ao reflexionar sobre esta frase, Descartes postula que todo o que pensamos existe. Pero non na súa totalidade, nin podemos afirmar ao cen por cen que a súa existencia sexa factible. El establece que todo o que pensamos existe en tanto que o estamos pensando, e, como consecuencia, non podemos afirmar a súa existencia máis alá dos nosos pensamentos. Cun exemplo vese máis claro: unha silla. Todos sabemos o que é, vémolas a diario e usámolas tamén, ás veces máis do que deberiamos. Sen complicarse, un ve unha silla e sabe que existe. Ten que existir. Esa persoa pode vela, pode palpala, e pode...Pode pensala. Aí está a base de todo isto. A idea de silla está na cabeza da persoa que a pensa, e por que a pensa? Porque a razón así llo permite. Entón a silla existe (no pensamento, en tanto que está sendo pensada). Pero, como podemos afirmar que, en ausencia da razón, a silla segue existindo? Pode existir a silla (ou calquera outro elemento) á marxe do noso pensamento? Esta é a dúbida que Descartes plantexa co Cogito, o interminable debate histórico sobre o criterio de existencia.
Que é exactamente o factor que determina o que existe e o que non? É unha pregunta que se leva facendo durante moito tempo. Destaco que este tema se trata incluso na actualidade, non fai falta irse moi lonxe para atopar exemplos da reflexión sobre o real e o irreal (Na película "Matrix" trátanse dúas realidades: un mundo humano (que se representaba a través da mente humana) e un mundo real que estaba detrás de todo, o das máquinas).
Non hai unha resposta fixa para esta pregunta, nin podemos determinar con seguridade que requisitos debe ter algo para ser ou existir. Un eclesiástico dirá que só existe aquelo que é propio da vontade de Deus, un científico, que existe só o que é demostrable e un simple egocéntrico optará por que só existe el. Son moitos puntos de vista diferentes que, sen embargo, levan a un mesmo camiño: existe unha realidade común a tódolos seres humanos. É a nosa realidade, na que conflúen tódalas nosas vidas. A realidade dos países desenvolvidos, dos non desenvolvidos, dos medios de comunicación, dos postos de traballo, das familias, do saber...É, a fin de contas, o noso mundo, e é real para nós. Pero, cal é a realidade que nos engloba? O real é a realidade humana ou é outra cousa? E se é outra cousa, respecto a que é real? Se algún día chega a resposta a esta pregunta, será cando o coñecemento humano acade un nivel moi superior ao de agora.





Mentres a vida humana sexa incerta, mentras o universo sexa incerto, o coñecemento tamén o será.