Made in Galiza

"...Así pasaron os anos e cóntase que naquel país aínda hai xente que segue tendo medo do ladrón de palabras. E hai quen di que ás veces o ladrón segue aparecendo nunha parada de bus ou nunha floristería ou nunha escola cunha bolsa e un coitelo e un sorriso cun dente de ouro." (O ladrón de palabras)


"Entrou na cafetería, prendeuse naqueles ollos, asombrouse e soubo que atopara algo...Fixo uf e comezou a..., mirouna outra vez e comezou a amala, a querela, pensou, e sentou á mesa máis achegada á cafeteira e sentiu..., uf, que comezaba a... [...]
Ao día seguinte entrou á mesma hora e ela seguía alí e sentiu que, uf, que a quería, en serio, pensou." (UF)


"Manhá nunca estaba aquí e agora. O día que Manhá morreu, a xente deixou de vivir no pasado" (A muller que vivía no futuro)


"El primer paso que debería dar la persona que pretenda empezar a hablar gallego es sacarse una fotografía tamaño carné para tener un recuerdo de cómo era antes de saber hablar gallego. [...]
Chegou a hora de comparar a antiga foto carné coa nosa imaxe actual nun espello e comprobar que todo segue no mesmo sitio. Os cambios son imperceptíbeis, e calquera transformación inesperada só pode ter como explicación o paso do tempo ou calquera outra incidencia allea á lingua galega." (Instrucciones para empezar a hablar gallego)


"...Resulta que hoxe non deixo de mirarme a lingua. Aaaaaaaaaa. Porque estou preocupada. Porque no autobús escoitei a unha señora dicíndolle a outra algo así como que O problema máis grande é que os nenos están perdendo a lingua. Dixo iso: Os nenos están perdendo a lingua. Que eu estaba ao seu lado e escoiteina ben. E a outra señora dixo Ahá, con cara de preocupada." (Nin en soños vou perder a miña lingua)




"O home que se quería quitar a vida por amor saíu da casa cun adival e unha banqueta e comezou a camiñar buscando unha árbore onde deixar en paz dunha vez a morte." (O home aforcado)



"Era unha lingua tan extremadamente difícil que mesmo había xente que, dada a dificultade e a frustración, acababa emigrando para outros países onde aprender a lingua non fose un problema." (A lingua máis difícil)


"Lingua galega. Propiedades: É un composto de orixe secular, da familia lingüística galego-portuguesa, derivada do latín. Ao ser humano as linguas resólvenlle as funcións comunicativas elementais. A lingua galega, ademais desa función básica, desenvolve a función de identificar culturalmente a comunidade social denominada cientificamente como Galiza." (Lingua galega)


"...non se trata de saber por que, senón de recordar que un día descubrín que non podía seguir vivindo sen estar contigo.
Era coma se te vise en todas partes e ao mesmo tempo estabas tan lonxe... E iso que sempre estiveches aí, realmente, ao alcance da man, como esperándome. [...]
Nin sequera podo imaxinar como tería sido eu se non decidise que ti formarías parte da miña vida. Tampouco se trata de se tería sido mellor ou peor, senón de que sería sinxelamente diferente e é precisamente iso o que me resulta difícil imaxinar: vivir sen ti. [...]
Quería reflexionar un pouco sobre todo isto e recordar que decidir vivir contigo foi unha das mellores eleccións da miña vida.
Quería dicircho sinceramente: cambiaches a miña vida e déboche tantas cousas...
Quería dicirche Grazas.
E quería dicirche que estou contigo, miña lingua" (Estou contigo)

Choiva incesante...

...e, encerrada nesta gaiola de cemento da cidade condal, comezo a pensar de novo. Miles de recordos asoballan a miña mente cando intento pensar, sempre os mesmos, sempre os de sempre. A auga segue caendo e o frío aparece paulatinamente entre os recunchos, entre as paredes do ser, para deixar constancia de que está aquí, de que chegou, de que a tormenta só acaba de comezar.

Divago nunha realidade de luces e sombras, buscando sempre a parte máis esclarecedora, a que me permita sacar unha conclusión de tódalas cousas que vivo e experimento cada día. Pero nesta busca sempre me atopo con algo escuro, algo que impide que continúe, algo que quedou no pasado e no presente para esperar que sexa resolto. Hai algo que non me deixa estar completamente tranquila, e canto máis profundizo nese algo, menos respostas atopo: canto máis sei, menos comprendo. E chove...

Na variedade está o gusto: reivindicación da pluralidade de linguas dende terras catalanas.

Ai, golosiños, a que vos gustan moito os xelados de sabores? É algo raro que abra esta entrada así, pero...o de chocolate, ai o de chocolate! E logo o de fresa? Ese si que sabe. Tamén me gusta moito o de nata, o de vainilla e, por que non? Os de varios sabores ao mesmo tempo! Ñam, ñam...

Tamén sei que vos gustan as series de televisión, dende os debuxos animados (son fanática dos Simpson) pasando polas series-comedia (como Big Bang Theory) e outras máis de adultos coma True Blood.

Agora...imaxinade un mundo cruel (máis aínda) no que só existise un único sabor de xelado, unha única serie de televisión...que horrible, non? E que aburrido! Que pouco efectivo para a humanidade! Ben, e alguén se parou a pensar que algo análogo pasaría se só houbese unha única lingua? Boh, pois vaia aburrimento, xa non existirían os tan curiosos trazos chineses ou a elegancia do francés, a melodiosidade do italiano...Nada, nada, nada, un mundo así sería demasiado insoportable, na variedade está o gusto! Na dos xelados, na das series e...na das linguas.

Que levante a man quen algunha vez quixo aprender algún outro idioma! Caaaaramba, vexo bastantes! Vaia! E se só houbera unha única lingua? Iso non sería factible, porque só se podería falar, escribir e ler esa lingua. Que mal, non? Seríamos todas as persoas do mundo exactamente iguais, porque a lingua é, a fin de contas, o veículo de expresión de cada un de nós, do que sentimos, do que pensamos e, por consecuencia, da nosa humanidade. Pois ben, ti! Ti, que queres aprender italiano, alemán ou chinés: a que agora defendes a morte que estas linguas sigan existindo? Pois defendamos tamén o que temos nas nosas mans. (...)

Camina

Y, entonces, aquellos que obraron sin razón, sin criterio, sin norma; se llevarán las manos a la cabeza por el error cometido, mientras los demás intentamos mirar hacia delante echando tierra a aquel antiguo recuerdo, antaño dolor, que ahora se disipa en el tiempo.

Decidir

La distancia me hace ver cuán cerca estáis de mi corazón.

Trátase de...

...non mirar atrás para non atopar imaxes borrosas. Cando tempo e distancia se fusionan, o máis alto muro divide os teus recordos, facéndoos lonxanos; engano difuso da mente que busca unha saída vital desta realidade aínda sen asimilar.

Please, don't stop the LIFE

"En que clase de xogo estamos?", te preguntarás ti, que chegaches ao extremo de non entender nada do que che ocorre. Pois esa é precisamente a palabra a que define este labirinto por veces incomprensible, a que define a vida. E eu penso: non é esta realidade, a que vivimos día a día, semellante a un taboleiro de xogo? Cunhas fichas, que somos nós, unhas casillas, que marcan cada experiencia que vivimos e, sobre todo, uns dados, fidedignos representantes do azar. Os que marcan os nosos pasos, sexan avances ou retrocesos.

A diferencia dun taboleiro dun xogo convencional, este non trae manual de instrucións. Tampouco existen unhas normas que digan como se hai que mover nel. Son as decisións das "fichas" e o movemento dos dados os que deciden cada casilla.

Como bo xogo, sempre hai uns gañadores e uns... perdedores non, que soa moi dramático. "Non-gañadores", mellor. E, con eles, diferentes formas de afrontar a victoria e a derrota, respectivamente. Sobre isto tampouco se escribiu nada, pero sempre se poden dar consellos ao respecto. A experiencia dime (e iso que eu xogo a nivel de principiante) que un gañador nato forxouse a base de moitas derrotas. Un bo gañador é bo porque soubo perder no seu momento. Se ti, que estás lendo isto, te sintes vencido pola circunstancia, pero tes coñecemento das causas polas que así te sintes e sabes o que tes que facer para superar ese bache, adiante. Obrar con razón é o mellor que se pode facer. Saber perder é imprescindible, coñecer a derrota, enfrontarse con ela cara a cara e sucumbir. Só así apreciarás o dulce sabor da victoria, disfrutarala ao 100 %.

Con isto quero dicir que pode que haxa malas casillas neste xogo, pode que pareza que saír delas é misión imposible. Pero tarde ou cedo, ben por actitude da ficha ou por vontade dos dados, chegamos ao que queremos. Ou polo menos a algo no que nos sentimos ben. Se a fin de contas o importante non é o final do xogo (que todos coñecemos), senón o camiño que nos leva ata el.