martes, 17 de julio de 2012

"Tot just comença aquí"


De totes les coses que vaig fer sense pensar, d'aquelles que lis vaig donar mil i una voltes, de les que van aparèixer en el moment, de les que ja estaven planificades. De totes, em quedo amb una decisió que em va portar a viure un dels millors anys dels meus 19 d'existència. No va ser, de cap manera, perfecte, sempre va haver mals moments en els que el treball es feia interminable, els diners que es deixaven vivint a una gran ciutat no eren suficients, estar lluny de casa i, sense dubte el pitjor, aquell sentiment de saber que no estaves on realment hauries d'estar.
Els inicis mai són bons, i si començes a més de 1000 quilòmetres de la que va ser sempre la teva casa, amb la teva gent, els teus llocs, el teu aire, la cosa es posa pitjor. Saber viure sola, saber que no hi haurà ningú que et posi el plat a la taula, que quan arribis a casa no estaran ni papá ni mamá per a dir “no et preocupis, tot anirà bé”. En definitiva, començar de zero, però més independent que mai.
Tot i els obstacles, puc dir amb veu firme, que gràcies a l'innata capacitat que té l'ésser humà de seleccionar records, em quedo, preferentment, amb les bones coses: el sol sortint pels matins, les samarretes de màniga curta, el desconegut preguntant si tal tren passa per tal lloc, la femenina veu del metro recitant les parades, el badall de resignació davant el cafè dels matins, el cafè de les tardes, aquell olor d'un estiu que encara no havia mort del tot, l'anar i venir de la gent, els somriures, les paraules en català de la gent del carrer, el músic donant el concert a la vorera...una rutina que es va convertir en forma de vida.
Però, sense dubte, l'element més important que va contrarestar qualsevol tipus d'obstacle va ser la companyia: aquest grup de gent variada que no la trobaria ni en la més idílica de les situacions, va ser la que va posar a la meva vida moments inoblidables, nits de festa, tardes de classe, matins d'estudi i d'ulleres, nervis d'examen, llàgrimes d'alegria, llàgrimes de tristesa, reunions vàries, trens, metros, cotxes, avions, comiats, celebracions, bronques (poques eh!), moltes, moltes, moltes, moltes, moltíssimes RIALLES.. 
...i el més important: aquesta gent va aconseguir que una noia “morriñenta” com jo no volgués tornar a casa a final de curs.

GRÀCIES per tots els moments i per estar al meu costat quan més ho necessitava.


David - Ana - Carlos - Lia -Marina - Irene - Aroa - Iris

martes, 22 de mayo de 2012

1939

Parece ser que el Tribunal Superior de Justicia de Madrid ha autorizado, hace unos días, la manifestación que se llevará a cabo el día 25 de mayo por parte de la Falange Española y sus seguidores. Curiosamente, ese día se juega la final del torneo de la Copa del Rey entre el F.C. Barcelona y el Athletic Club de Bilbao, que ha sido punto clave en la decisión de realizar tal evento.
Como ya es costumbre, cada vez que dos equipos pertenecientes a las Comunidades más revolucionarias en el ámbito nacionalista (Euskadi y Catalunya, en este caso) participan en una final de este tipo, aficionados de ambos bandos comienzan a entonar una sinfonía de abucheos y silbidos cuando el monarca hace acto de presencia, o cuando suena el himno nacional. Estos gestos hacia el país y hacia la bandera están considerados "separatistas" y "anticonstitucionales" por el Código Penal.
Pero, ¿acaso no es anticonstitucional permitir que un partido como la Falange, con su ideología retrógrada y totalitaria, que ha representado la época más negra de España, la dictadura, el hambre; pueda, no sólo manifestarse, sino incluso estar legalizado? Obviamente existe una libertad de expresión que permite la manifestación de partidos políticos y exhibiciones de banderas de toda ideología, pero desde mi opinión, considero una falta de respeto cualquier símbolo, partido o elemento que reivindique la dictadura de Franco. Una dictadura en la que se perseguía a la gente que pensaba diferente (no dista mucho de la situación actual), la información estaba censurada en su gran parte, homosexuales y gente de izquierdas estaban considerados "terroristas" y había, prácticamente, imposibilidad de ascender en la pirámide social.
¿Es correcto, entonces, que el actual Gobierno autorice una manifestación de tal índole? ¿Es necesario sacar los símbolos franquistas a la calle para reivindicar una "unidad" que sólo apoyan los de su condición? Yo creo que no. Y no se ha de hurgar en heridas que aún no han acabado (ni acabarán) de cicatrizar.



El Gobierno actual prohíbe manifestarse a los ciudadanos más de 5 horas (15M). A los nacionalistas, por tendencias anticonstitucionales. A la Falange, símbolo vivo de la Dictadura y la ultraderecha del país, vía libre. ¿Y eso no es anticonstitucional?

miércoles, 4 de abril de 2012

Made in Galiza

"...Así pasaron os anos e cóntase que naquel país aínda hai xente que segue tendo medo do ladrón de palabras. E hai quen di que ás veces o ladrón segue aparecendo nunha parada de bus ou nunha floristería ou nunha escola cunha bolsa e un coitelo e un sorriso cun dente de ouro." (O ladrón de palabras)


"Entrou na cafetería, prendeuse naqueles ollos, asombrouse e soubo que atopara algo...Fixo uf e comezou a..., mirouna outra vez e comezou a amala, a querela, pensou, e sentou á mesa máis achegada á cafeteira e sentiu..., uf, que comezaba a... [...]
Ao día seguinte entrou á mesma hora e ela seguía alí e sentiu que, uf, que a quería, en serio, pensou." (UF)


"Manhá nunca estaba aquí e agora. O día que Manhá morreu, a xente deixou de vivir no pasado" (A muller que vivía no futuro)


"El primer paso que debería dar la persona que pretenda empezar a hablar gallego es sacarse una fotografía tamaño carné para tener un recuerdo de cómo era antes de saber hablar gallego. [...]
Chegou a hora de comparar a antiga foto carné coa nosa imaxe actual nun espello e comprobar que todo segue no mesmo sitio. Os cambios son imperceptíbeis, e calquera transformación inesperada só pode ter como explicación o paso do tempo ou calquera outra incidencia allea á lingua galega." (Instrucciones para empezar a hablar gallego)


"...Resulta que hoxe non deixo de mirarme a lingua. Aaaaaaaaaa. Porque estou preocupada. Porque no autobús escoitei a unha señora dicíndolle a outra algo así como que O problema máis grande é que os nenos están perdendo a lingua. Dixo iso: Os nenos están perdendo a lingua. Que eu estaba ao seu lado e escoiteina ben. E a outra señora dixo Ahá, con cara de preocupada." (Nin en soños vou perder a miña lingua)




"O home que se quería quitar a vida por amor saíu da casa cun adival e unha banqueta e comezou a camiñar buscando unha árbore onde deixar en paz dunha vez a morte." (O home aforcado)



"Era unha lingua tan extremadamente difícil que mesmo había xente que, dada a dificultade e a frustración, acababa emigrando para outros países onde aprender a lingua non fose un problema." (A lingua máis difícil)


"Lingua galega. Propiedades: É un composto de orixe secular, da familia lingüística galego-portuguesa, derivada do latín. Ao ser humano as linguas resólvenlle as funcións comunicativas elementais. A lingua galega, ademais desa función básica, desenvolve a función de identificar culturalmente a comunidade social denominada cientificamente como Galiza." (Lingua galega)


"...non se trata de saber por que, senón de recordar que un día descubrín que non podía seguir vivindo sen estar contigo.
Era coma se te vise en todas partes e ao mesmo tempo estabas tan lonxe... E iso que sempre estiveches aí, realmente, ao alcance da man, como esperándome. [...]
Nin sequera podo imaxinar como tería sido eu se non decidise que ti formarías parte da miña vida. Tampouco se trata de se tería sido mellor ou peor, senón de que sería sinxelamente diferente e é precisamente iso o que me resulta difícil imaxinar: vivir sen ti. [...]
Quería reflexionar un pouco sobre todo isto e recordar que decidir vivir contigo foi unha das mellores eleccións da miña vida.
Quería dicircho sinceramente: cambiaches a miña vida e déboche tantas cousas...
Quería dicirche Grazas.
E quería dicirche que estou contigo, miña lingua" (Estou contigo)



domingo, 6 de noviembre de 2011

Choiva incesante...

...e, encerrada nesta gaiola de cemento da cidade condal, comezo a pensar de novo. Miles de recordos asoballan a miña mente cando intento pensar, sempre os mesmos, sempre os de sempre. A auga segue caendo e o frío aparece paulatinamente entre os recunchos, entre as paredes do ser, para deixar constancia de que está aquí, de que chegou, de que a tormenta só acaba de comezar.
Divago nunha realidade de luces e sombras, buscando sempre a parte máis esclarecedora, a que me permita sacar unha conclusión de tódalas cousas que vivo e experimento cada día. Pero nesta busca sempre me atopo con algo escuro, algo que impide que continúe, algo que quedou no pasado e no presente para esperar que sexa resolto. Hai algo que non me deixa estar completamente tranquila, e canto máis profundizo nese algo, menos respostas atopo: canto máis sei, menos comprendo. E chove...

lunes, 31 de octubre de 2011

Na variedade está o gusto: reivindicación da pluralidade de linguas dende terras catalanas.

Ai, golosiños, a que vos gustan moito os xelados de sabores? É algo raro que abra esta entrada así, pero...o de chocolate, ai o de chocolate! E logo o de fresa? Ese si que sabe. Tamén me gusta moito o de nata, o de vainilla e, por que non? Os de varios sabores ao mesmo tempo! Ñam, ñam...
Tamén sei que vos gustan as series de televisión, dende os debuxos animados (son fanática dos Simpson) pasando polas series-comedia (como Big Bang Theory) e outras máis de adultos coma True Blood.
Agora...imaxinade un mundo cruel (máis aínda) no que só existise un único sabor de xelado, unha única serie de televisión...que horrible, non? E que aburrido! Que pouco efectivo para a humanidade! Ben, e alguén se parou a pensar que algo análogo pasaría se só houbese unha única lingua? Boh, pois vaia aburrimento, xa non existirían os tan curiosos trazos chineses ou a elegancia do francés, a melodiosidade do italiano...Nada, nada, nada, un mundo así sería demasiado insoportable, na variedade está o gusto! Na dos xelados, na das series e...na das linguas.
Que levante a man quen algunha vez quixo aprender algún outro idioma! Caaaaramba, vexo bastantes! Vaia! E se só houbera unha única lingua? Iso non sería factible, porque só se podería falar, escribir e ler esa lingua. Que mal, non? Seríamos todas as persoas do mundo exactamente iguais, porque a lingua é, a fin de contas, o veículo de expresión de cada un de nós, do que sentimos, do que pensamos e, por consecuencia, da nosa humanidade. Pois ben, ti! Ti, que queres aprender italiano, alemán ou chinés: a que agora defendes a morte que estas linguas sigan existindo? Pois defendamos tamén o que temos nas nosas mans. (...)

domingo, 30 de octubre de 2011

Camina

Y, entonces, aquellos que obraron sin razón, sin criterio, sin norma; se llevarán las manos a la cabeza por el error cometido, mientras los demás intentamos mirar hacia delante echando tierra a aquel antiguo recuerdo, antaño dolor, que ahora se disipa en el tiempo.

miércoles, 26 de octubre de 2011