Please, don't stop the LIFE

"En que clase de xogo estamos?", te preguntarás ti, que chegaches ao extremo de non entender nada do que che ocorre. Pois esa é precisamente a palabra a que define este labirinto por veces incomprensible, a que define a vida. E eu penso: non é esta realidade, a que vivimos día a día, semellante a un taboleiro de xogo? Cunhas fichas, que somos nós, unhas casillas, que marcan cada experiencia que vivimos e, sobre todo, uns dados, fidedignos representantes do azar. Os que marcan os nosos pasos, sexan avances ou retrocesos.

A diferencia dun taboleiro dun xogo convencional, este non trae manual de instrucións. Tampouco existen unhas normas que digan como se hai que mover nel. Son as decisións das "fichas" e o movemento dos dados os que deciden cada casilla.

Como bo xogo, sempre hai uns gañadores e uns... perdedores non, que soa moi dramático. "Non-gañadores", mellor. E, con eles, diferentes formas de afrontar a victoria e a derrota, respectivamente. Sobre isto tampouco se escribiu nada, pero sempre se poden dar consellos ao respecto. A experiencia dime (e iso que eu xogo a nivel de principiante) que un gañador nato forxouse a base de moitas derrotas. Un bo gañador é bo porque soubo perder no seu momento. Se ti, que estás lendo isto, te sintes vencido pola circunstancia, pero tes coñecemento das causas polas que así te sintes e sabes o que tes que facer para superar ese bache, adiante. Obrar con razón é o mellor que se pode facer. Saber perder é imprescindible, coñecer a derrota, enfrontarse con ela cara a cara e sucumbir. Só así apreciarás o dulce sabor da victoria, disfrutarala ao 100 %.

Con isto quero dicir que pode que haxa malas casillas neste xogo, pode que pareza que saír delas é misión imposible. Pero tarde ou cedo, ben por actitude da ficha ou por vontade dos dados, chegamos ao que queremos. Ou polo menos a algo no que nos sentimos ben. Se a fin de contas o importante non é o final do xogo (que todos coñecemos), senón o camiño que nos leva ata el.

Pasión

Dicen que todos nacemos con una vocación especial por algo. La indiferencia puede manifestarse repetidas veces, pero, al final, acaba brotando nuestra vena más apasionada. Aquella que dicta qué es lo que produce locura y fervor en nosotros, lo que nos consigue sacar una sonrisa, o más fácil: lo que amamos.

No quiero que confundáis vocación con amor. O sí, en toda vocación hay amor por algo. Lo que quiero decir es que, en el caso de amar a una persona (que nos puede producir locura y fervor, sacarnos una sonrisa, amarla con todas nuestras fuerzas) no hablamos de vocación, sino de amor puro. Pero eso ya es otro tema.

La vocación está relacionada con la dedicación. Tener vocación por algo es sentir que se ha nacido, indudablemente, para hacer una determinada cosa. Un futbolista de un equipo de categorías inferiores puede saber que no aspirará a mucho más de donde está, que no será una superestrella del fútbol, ni saldrá en la portada del Marca, ni jugará una final de la Champions League. Pero el simple hecho de practicar el deporte que más le gusta, aquel para el que ha nacido, le produce la máxima satisfacción que puede alcanzar el ser humano: la de sentirse realizado.

Hacer o dedicarse a algo que no se corresponde con vuestra auténtica y verdadera vocación puede resultar frustrante. He de decir que en este apartado de mi exposición tendría bastante de lo que hablar, pues la experiencia propia es un vivo ejemplo de esto. Pero no me voy a poner aquí a contar mi vida...

Mi consejo es que, si queréis algo con todas vuestras fuerzas, luchéis como nunca por conseguirlo. Si es lo que realmente amáis, adelante. No hay vocación sin amor. Intentad que vuestra vida consista en hacer lo que amáis. Y si en todo caso no lo conseguís, tratad de amar lo que hacéis.

Sombreiro de copa

De súpeto, un mago irrompeu no escenario, no medio dun silencio sepulcral e unha escuridade rota pola luz do foco principal, que o iluminaba a el. O individuo ía vestido cuns pantalóns negros, chaqué e un alto sombreiro de copa. Os seus torpes andares delataban patosidade, mais a súa mirada transmitía unha confianza case irreal. Quitou o sombreiro lentamente e puxo a parte oca mirando cara arriba. Pechou os ollos, inspirou profundamente e CHAC! Chiscou os dedos, meteu a man no sombreiro e sacou unha rosa. Segundos despois, a flor era consumida por un lume invocado polo mago, ante os atónitos espectadores que emitían xestos e sons de asombro.

Un neno duns 7 anos miraba a aquel ser sobrenatural obrar aqueles actos tan marabillosos. O meniño non pasou desapercibido para o mago, que non dubidou en baixar do escenario e achegarse a el. O pequeno asustouse, mais no fondo non desconfiaba daquel señor. O mago agochouse para estar á mesma altura, púxollle a man no ombro e díxolle: Se cres na maxia, a maxia existirá. Vivirás miles de instantes máxicos que te deixarán sen alento, que che roubarán un sorriso, que che farán preguntarte se todo é real neste mundo. E, con aquelas verbas, o mago desapareceu tras unha nube espectral de fume.

John chegou á casa e meteuse na habitación. Pousou o sombreiro de copa na cama e quitou o chaqué, sentíase algo ridículo vestido desa forma a esas horas. Foi ao baño, lavou a cara e topouse coa súa imaxe reflexada no espello, que lle devolvía a mirada. Unha mirada triste, vacía. Ao día seguinte comezaba outra vez a monótona rutina da súa vida. Tirouse na cama e pechou os ollos, unha vez máis, para perderse na infinitude, para xogar coas sombras do subconsciente e para olvidar aquela vida apagada, sen cor, sen maxia.

Chama viva

Todos nós temos dentro unha chama de lume que arde intensamente dende que nacemos. É a que nos permite vivir, a que nos fai ser quen somos. A vida pónnos a proba con desafíos e circunstancias que tambalean esa chama, que a ocultan, facéndonos pensar que xa non está viva; á vez que nos regala momentos inolvidables que a intensifican e a fan vibrar melodiosamente.

O curioso desta chama é que, pase o que pase, non se apaga. Un día pode ser negra de tristeza e tornar vermello paixón, ou azul de liberdade. Mais segue ardendo. Unha persoa completamente desgraciada terá a súa chama con cicatrices e malferida, pero arde igualmente con forza.

Cada sorriso, cada mirada, cada lágrima, cada fracaso, cada palabra, cada bico, cada vivencia; todo forma parte desa chama. E non hai nada que consiga apagala. Se pensas que desapareceu, dille ao mundo que estás aquí, faite oír, vive. Arderá coma nunca.

Robots

Levántanse polas mañás e déitanse á noite. Respiran, comen, beben. Observan, pero o observado resúltalles indiferente. Saben falar, mais só din o imprescindible. Non interveñen, escoitan, pero non se interesan. E mil cousas máis.

Entón, estes seres pensan? Claro. Son seres humanos (contradigo o título da entrada, si), con isto é suficiente para argumentar a miña afirmación, que hoxe non estou para darlle voltas ao asunto de si pensamento é sinónimo de humanidade. Vamos supoñer que si.

Teño que dicir que para min a palabra pensar conleva, non só formar imaxes do que nos rodea na nosa mente, senón reflexionar sobre elas. Se alguén ten que coller o libro de Bioloxía ( o meu subconsciente tira sempre pola Ciencia) e estudar 4 temas, está pensando en que ten que facelo. Sen embargo, a acción culmina cando o suxeito se pregunta por que ten que facer iso e non, por exemplo, tira-lo libro pola ventá ou ignoralo. Podería encontrar moitos motivos e respostas á pregunta hipoteticamente feita neste caso "Por que teño que estudar isto?": a proximidade dun exame, a abundancia de tempo, para aprobar...Aí está! Isto é pensar.

É evidente que tod@s posuímos esa capacidade, por algo somos os chamados animais racionais. O pensamento é unha vantaxe, somos o escalafón máis alto da evolución, con isto dise todo.

Pero eu vexo un problema. Gordo, ademais. A verdade é que non existe ser humano no mundo que non sexa capaz de pensar. Ninguén pode atreverse a cuestionar iso. A tara que existe non reside na capacidade, senón no feito de non saber usar a razón, que é o que fai posible o pensamento.

Non saber pensar. Desgraciadamente, neste mundo existen persoas que o cumpren. De verdade que con isto non quero dicir que sexan uns inconscientes, senón que, na metade das cousas que fan, non reflexionan cando si deberían facelo. Por iso o título, robots. Son seres cuxas vidas son pensadas polos demais, non teñen capacidade de facelo por eles mesmos. E isto pode explicar moitas cousas, como, por exemplo, a falta de personalidade ou a tendencia dalgunhas destas persoas a copiar a vida dos demais por non seren capaces de construír a súa a partir deles mesmos. Do que pensan cando senten, ven, observan ou transmiten.

Todo isto vén a conto de que hoxe acordeime da xa máis que coñecida manifestación do 15M, na que un cartel rezaba algo así como "Somos unha xeración que pensa". E logo que pasa, que o resto non? Claro que si, reitero que somos seres humanos. Pero estou ao 100 % segura de que o/a que escribiu iso referíase claramente ao concepto de pensar que espuxen nas anteriores liñas. Pensar conleva reflexionar. Neste contexto, pensar conleva observar e reflexionar: observar a situación do país, reflexionar sobre ela e tentar amañala. Isto é pensar.

Por iso me resulta tan triste que moita xente, ben por indiferenza, por educación recibida ou polo que sexa, non saiba ou non queira reflexionar sobre o mundo que a rodea. Co fácil que é preguntarse por que? para darlle algo máis (só algo) de sentido a este xogo chamado vida.

Non sei se se comparte a miña opinión, pero estou convencida de que isto de saber pensar tamén está ligado ao amor propio e ao orgullo dunha persoa. Poñamos por caso que alguén ten algo (que vivan os indefinidos!). A ese alguén quítaselle, sen razón aparente, ese algo. A ese alguén non lle parece ben, e:

Opción 1. Loita por recuperar ese algo. Non sabe se o conseguirá, pero por confianza e forzas que non falte o intento. Este suxeito acaba de pensar no estrito sentido da palabra. Trala reflexión, e tras descubrir que detrás de todo iso non hai unha razón aparente (cométese unha inxustiza), decide loitar e recuperar o que é seu. Esta persoa, ademais, ten amor propio e reivindícase.

Opción 2. Dóelle perder ese algo, mais en parte séntese indiferente. Chega á conclusión de que lle dá igual perdelo, total, non merece a pena, o feito feito está. Este suxeito non sabe pensar porque non reflexiona sobre o que realmente lle convén, e opta con tragar co que hai. Así non se pode loitar por combater unha inxustiza.

Aquí espoño o meu exemplo xenérico do que supón o feito de saber pensar na nosa sociedade. Por iso me gustaría incitar a todas as persoas que, se se senten identificados co exemplo número dous, traten de cambialo inmediatamente. Tanto no ámbito do día a día coma, por exemplo, no da política. Sexamos verdadeiramente racionales. Recordade que hai moita xente neste mundo (de sobra cabe dicir que os políticos o fan) que se aproveita de que, en xeral, o ser humano non SABE pensar. E crédeme, de ser así, farán con nós o que queiran en tódolos ámbitos. Agora e sempre.

Erre que erre

Continúa a miña protesta contra o gran traballo feito pola CiUG este ano. Teño que dicir que, ao principio, pensaba que eu era unha máis d@s alumn@s que tiveron mala sorte na Selectividade, unha posibilidade que é totalmente factible. Sen embargo, hai algo que non me cadra. Cada día me atopo con máis persoas que están na mesma situación ca min: un bacharelato moi bo, unha carreira como obxectivo, unhas expectativas, unha decepción e unha causa común: as PAU.

Nunca me gustou iso de protestar contra algo co que non se pode loitar, mais a situación que estou vendo faime pensar que somos un colectivo (amplo, ademais) claramente perxudicado por este sistema.

Poden correr ríos de tinta, pódense facer eventos polas redes sociais, berrar aos 4 ventos a inxustiza cometida, pero eu, hoxe por hoxe, penso que calquera destas protestas non vai ter ningunha alteración a nivel práctico.

O feito, feito está. Que somos nós @s perxudicad@s? Sen dúbida ningunha, nós temos que pagalo todo, e que nos custa?: uns cantos que non entran na carreira que sempre quixeron facer, outros que se ven obrigados a "emigrar" a outras comunidades para poder facela (que non todo o mundo está de acordo, ademais, se falamos dunha cidade máis ou menos grande os gastos increméntanse) e outro sector que entra nunha encrucillada difícil na que ten que decidir entre opcións coma tomarse un ano sabático ou meterse a ciclos ou semellantes.

Prematrículas, listas de admitidos, listas de espera...e mil papeis máis temos que arranxar neste verán de locura. Fácil para @ que xa conseguiu o que quería. Pero para os demais...

Porque, indo máis lonxe, plantéxasenos unha dúbida importante: que é o que eu quero realmente? Quero facer unha carreira? Cal é a que máis me gusta? Estaría dispost@ a irme lonxe para facela ou en cambio prefiro outra que me atrae menos para non pasar excesivamente lonxe o primeiro ano? Eu sei o que quero. Quero que a CiUG e os seus membros se dean de conta da pifia que meteron este curso, para que non se repita nos posteriores. Poden xogar co que queiran, pero nin se lles ocorra facelo co noso futuro.

Chances

Síntome totalmente decepcionada polo denigrante sistema educativo do que "goza" o noso país.Onte saíron as notas das PAU, boas e malas, pero nunca chove a gusto de ninguén.
Persoalmente non sei se vou entrar na carreira que máis me gusta, pero esa non é a maior das preocupacións.
Sorprendeume negativamente o corrupto e manipulado que está este sistema, no que o bacharelato é unha mafia na que se trafica e negocia polas notas e as PAU un circo no que unha panda de paiasos van dicirche se vales ou non para estudar unha carreira.
Soa algo extremista, pero despois de ter pasado por todo isto podo dicir que aquela seriedade e formalidade coa que se trataban asuntos relacionados con este tema, desmoronouse dando lugar a unha visión completamente distorsionada dunha realidade na que a inxustiza cobra un papel fundamental.
O que eu propoño, como boa revolucionaria que son (cando me apetece, iso si), é un cambio. Ou varios, a poder ser:

- O Bacharelato. Aumentar a súa duración, eu optaría por facelo en tres anos. NUNCA reducir contidos, todo coñecemento é pouco, pero si saber repartilos. Con isto conseguiriamos alumn@s menos estresados (máis que nada por non estar pendente de si vai dar tempo ou non a acabar), máis preparados e moito máis competentes, pois a asimilación dos coñecementos sería case total ou total. É clave dispoñer de tempo de impartilos con calma. Reforzaríanse os obxectivos que ten a educación: saber, aprender e madurar.

-As PAU. Aquí e onde me vou desafogar largamente. Podería soltar unha serie de 500 improperios que simbolicen a miña indignación respecto a este punto, pero como corresponde a unha crítica formal e ben feita, opto por non recurrir a eses métodos.
Tamén chamada "Selectividade" (porque selecciona, claro. Non me gusta nada a palabra "seleccionar". Implica "descartar". É unha palabra fea.), consiste nunha serie de exames realizados a contrarreloxo en tres días, nos que te examinan de todo o que se deu en segundo de Bacharelato. Dan a escoller entre certas asignaturas, como por exemplo entre Historia de España ou Historiada Filosofía. As da fase específica tamén se poden elixir ao gusto do consumidor.
Hoxe en día, as PAU teñen un peso dun 40 % sobrea media total. É un sistema xusto, non se poden equiparar dous anos de traballo con tres días de exames. Xusto, xusto...é realmente xusto? Falamos de xustiza cando falamos das PAU? Ou máis ben de INxustiza? É xusto que un alumno que non abriu un libro para preparar o selectivo leve máis nota ca un que si o fixo? É xusto que o alumno perxudicado non poida cursar os estudos desexados, mentres que o outro, por un golpe de sorte, si pode? NON debemos permitir que algo tan sumamente incontrolable como o azar interveña con tanta magnitude en algo tan serio e tan decisivo como é o noso futuro.
Por isto propoño que o peso das PAU na media xeral se reduza ao 30 %. Non podemos arriscar o traballo de dous anos en tres días de forma tan radical.
Outro punto que me gustaría destacar é a falta de organización que existe nestas probas. Datos erróneos en exames, exercicios de dificultade desorbitada e non correspondida co temario de segundo, correccións que tiran para abaixo...
Pero bueno, o sistema foi sempre así, e dubido bastante que o cambien. Saímos moitas persoas perxudicadas, pero mentras haxa outro bando beneficiado, a cousa vai seguir tal e como foi sempre.

E o peor está por vir. Todo este sistema perxudícanos no sentido de que, ademais de non darnos oportunidades, quítannos as escasas que temos. Que imos facer, entón, se nos privan desta forma de poder estudar o que queremos? Marchar a outro sitio. Non queda outra. Con 17-18 anos entramos nunha encrucillada na que temos que decidir se realmente merece a pena loitar polo que desexamos e ata que punto estamos dispostos a chegar para conseguilo.

Moita xente da miña idade (na que, probablemente, me inclúa) vai ter que ir lonxe estudar o curso que vén. Ademais da dificultade que supón sempre adaptarse a un sitio diferente ao que se está acostumad@, os gastos son máis ca notorios: o lugar onde vivir, a matrícula, os recursos; supoñen altos prezos, sobre todo cando a cidade de destino é máis ou menos destacada.

Se nos privan do que queremos e polo cal loitamos, entón esta é a solución. Eu e moita xente máis témolo ben claro: se non é aquí, será noutro sitio.

De todas formas non sei para que escribo todo isto, creo que din por aí que a vida non é un camiño de rosas e que pode ser de todo menos xusta. Non sei. Quero pensar que existen cousas remediables, e esta é unha delas. Quizais sexa hora de comezar a reflexionar.

Ademais é que...nunca me gustou iso de quedar calada se teño algo que dicir.

Si no podemos soñar, no os dejaremos dormir (Cartel de manifestación indignad@s)